Owo Zero u Tary ma przy tym znaczenie empiryczne, oznaczające próżniową, a więc z zerową zawartością powietrza, otoczkę izolującą, podczas gdy u Amphiona nie oznacza bynajmniej braku w tych głośnikach argonu, choć jednocześnie nie sądzę, by było go w nich choć trochę.

Wszakże samo nazwanie linii głośników imieniem Argon wcale nie jest zabiegiem bezsensownym, jako że ów szlachetny gaz, stanowiący jeden procent atmosfery Ziemi, jest używany w przemyśle jako powłoka ochronna, mająca izolować od wpływu jakichkolwiek czynników reaktywnych. Argon jest bowiem znany jako najbardziej zatwardziały samotnik, nie wchodzący w żadne związki ani układy, a więc stanowiący idealnie obojętne chemicznie otoczenie, czyli – jak zwykli mawiać audiofile – neutralność.




W tym miejscu spotykają się argon z tą sloganową prawdomównością, mają bowiem głośniki z serii Argon nie ulegać żadnym naciskom ni wpływom, tylko zeznawać samą muzyczną prawdę. A mają to czynić tym bardziej, że patronujący całej ich marce Amphion – mąż pysznej i tragicznej Niobe, zamienionej przez Zeusa w skałę – był uważany przez starożytnych Greków za wynalazcę muzyki.

Tu z kolei napotykamy jeszcze techniczny czynnik, stojący za tą prawdomównością; opisywany już przy recenzowaniu modelu Amphion Ion+ system U/D/D (Uniformly Directive Diffusion), mający dzięki falowodowemu ukształtowaniu głośnika wysokotonowego oferować obszar neutralnej akustyki, niezależny od faktycznej akustyki pomieszczenia. Oto właśnie owa neutralność, a z nią prawdomówność, mogące dojść do skutku, o ile tylko same głośniki i zasilający je sygnał też będą zeznawać prawdę. Tak więc Amphion – wynalazca muzyki – spotyka się tu z Argonem – wcieleniem neutralności – by razem stworzyć Amphion Argon0 – najmniejsze ale bardzo muzykalne i bardzo prawdziwie grające monitory.

czytaj cały: TEST
źródło: hifiphilosophy.com